Jawiga Mizińska, "Jestem z Kamienia"

We wstępie do wyboru swych liryków Poetka wyznaje: Nie spodziewałam się nigdy po sobie, że będę kiedykolwiek pisać wiersze. Owszem, od dzieciństwa kochałam czytanie poezji, najpierw przeznaczonej dla dzieci, a potem – tej dla dorosłych. Zdumiewał mnie fakt, że podczas gdy w prozie słowa przylegają do treści, to w poezji „fruwają”, unoszą się nad rzeczami i zjawiskami. Czasem ich dotkną, innym razem, jak latawce, szybują nad rzeczywistością. Istna magia i czarodziejstwo!

Moje doświadczenie z poezją, podyktowane próbą uchwycenia i opisania własnych przeżyć, choć jest bardzo nikłe, zrodziło się z potrzeby radzenia sobie ze swoimi osobistym obawami, niepokojami, lękami, cierpieniem wynikłym z osobistego nieszczęścia i cierpienia bliskich. Ale również wiąże się ze stanami podziwu, zachwytu nad światem, ze zdziwieniem, że świat – jaki by nie był – rzeczywiście istnieje. Zatem – z apologią tworzenia.

Prof. Wojciech Kajtoch, ceniony krytyk literacki, znawca i badacz poezji współczesnej, pyta „A jaką korzyść z lektury zebranych poezji Mizińskiej będzie miał jej uważny czytelnik?” I odpowiada: „...pokazuje ona, jak powrót do znanego z dzieciństwa krajobrazu, mozolne jego uzewnętrznianie i jeszcze bardziej mozolne wniknięcie w opuszczone niegdyś środowisko (czy nawet w środowisko bardzo do niego podobne) ratuje przed smutkiem i starością – i sprawia, że Poetka z Kamienia na powrót staje się mocna jak kamień. A jeśli Ona – to może i my?

(Wojciech Kajtoch „Parę słów o poezji Jadwigi Mizińskiej”, w: „Szkicownik. O pisarzach lubelskich 3”, red. Zbigniew Włodzimierz Fronczek, Lublin 2023).