Mariusz Solecki, "Płonąca katedra"

„Płonąca katedra” to drugi zbiór wierszy i prozetek (po „Pod ochroną pamięci”, 2018) autora dylogii o antykomunistycznych partyzantach w kulturze („Literackie portrety żołnierzy wyklętych. Esej o literaturze polskiej lat 1948–2010”, 2013; „Filmowe portrety żołnierzy wyklętych (1947–2017)”, 2021), szkiców z pogranicza historii i literatury („Historie pisane przez wojnę”, 2015; „Wynurzenie z czerwonej rzeki”, 2017), leksykografa („Słownik egzemplaryczny 44 środków artystycznego wyrazu”, 2011; „Słownik środków stylistycznych z przykładami”, 2020), krytyka literackiego („Nie tylko Herbert. Szkice krytyczne i eseje interpretacyjne o poezji polskiej z przełomu tysiącleci”, 2018), prozaika („MP4. Opowieść piłkarska”, 2021), antologisty („Płaszcz chwały. Antologia wierszy o Żołnierzach Wyklętych”, 2017; „Golgota męstwa. Antologia wierszy o Powstaniu Warszawskim”, 2017).

Nowy tom Soleckiego gromadzi wiersze układane z perspektywy blisko pięćdziesięcioletniego męża i ojca, wykreślającego wektory małżeństwa i rodziny w świecie dotkniętym erozją wartości, agonią zamienionych w wydmuszki symboli (tytułowa katedra, odnosząca się do upadku transcendencji Notre Dame). Część druga tomu: „Sierpówka” – to porcja próz poetyckich nazywanych przez autora prozetkami. Inspirowane są lubuskim dzieciństwem autora (wychował się w poniemieckiej Polsce, w miejscowości Długie, opiewanej w Elegii dla lubuskiej wsi: Langheinersdorf: 2023).

Zarówno wiersze, jak i prozetki Soleckiego oferują na poziomie przekazu prawdę egzystencjalną, ufność w sens życia, w podejmowanie walki o nierelatywizowane dobro; na poziomie poetyki – uciekającą od zbanalizowania metaforę, mocne jak sole rzeźwiące paradoksalne puenty, czasem ciepłą, a niekiedy cierpką ironię.